Tuesday, December 22, 2009

nieuw verbod?

ho... al een tijdje niets geschreven, terwijl er toch echt wel dingen zijn gebeurd.
De webwinkel gaat er echt komen, we zijn ons druk aan het verdiepen serieuze zaken als belasting, maar eigenlijk is dat wel spannend...
En natuurlijk heb ik me weer niet aan mijn verbod gehouden. Al een tijdje had ik een beetje de balen van mijn jeans-collectie, het probleem met spijkerbroeken is dat ze na een tijdje allemaal dezelfde vage kleur blauw krijgen ongeacht de kleur die ze ooit in de basis hadden. Als je niet erg schommelt in gewicht en genoeg jeans hebt om ze niet letterlijk af te dragen dan zit je na een paar jaar rustig met 6 jeans die er allemaal nogal hetzelfde uitzien terwijl ze ooit een mooi divers palet vormden. Dus ik was opzoek naar een goede, nette, donkere jeans, zonder 'vage plekken' er alvast ingemaakt. Lekker basic.
Maar toch niet zo basic als gedacht, want als je hebt bedacht dat je geen skinny wilt, heb je heden ten dage een probleem. Bovendien vind ik spijkerbroeken echt te duur voor woorden als je een beetje een goede wilt. Dus de sale is de uitkomst en aangezien ik koningin leuke dingen voor weinig geld uit bergen trekken ben zou dit moeten lukken. Toch werd ik niet heel enthousiast toen ik op een brakke zondagmiddag in de bijenkorf tegen een tafel met jeans-eenlingen in de uitverkoop aanliep. Maar mijn lief haalde me over om toch even te graven, want 'je weet maar nooit'. Haalde hij er toch zomaar een mooi exemplaar uit! my skills are rubbing off :) Helemaal effen donker blauwe bootcut jeans van G-star. Zat er geen korting sticker op...
toch maar even aan de kassa-juffrouw gevraagd, ging er de helft af! Inpakken maar.

Om toch eens te kijken hoe kansloos dit afgelopen jaar was op shopgebied en andere uitgaven heb ik in een excel sheet netjes mijn uitgaven van het hele jaar uitgewerkt. Blijkt dat ik (minus mijn uitgaven in NY, die zijn op de hoop 'creditcard' terecht gekomen) per maand gemiddeld €100 aan kleding heb uitgegeven, dat is toch nog best een redelijke score. Heeft dat shopverbod toch stiekem ergens soort van vruchten afgeworpen. Het valt dus allemaal wel mee, ik heb gelukkig niet belachelijk veel geld uitgegeven aan kleding. De schokkende realisatie is dat ik veel meer geld uitgeef aan 'leuke dingen': uit eten, vakantie, bios, concerten, cadeautjes, dingen voor in huis. Hmmm, tijd voor een leuke dingen verbod in 2010? Ach, ik concentreer me nog maar een jaartje op mijn eigen shopverbod. Leuke dingen zijn zo veel te leuk om te laten...

Tuesday, November 24, 2009

verslaving? begin een winkel

het verbod gaat weer lekker... Laatst zat ik met een groep vriendinnen teveel zoetigheid te verorberen om te vieren dat een van hen een baby krijgt binnenkort, waarbij mijn shopverbod ter sprake kwam. Het zusje van een van de vriendinnen merkte toen op; ja maar, als je een doorlopend shopverbod hebt, dan mag je dus nooit wat kopen en voel je je altijd schuldig als je toch iets koopt! daar is toch niks aan?
Daar heb ik eens goed over nagedacht, maar als ik eerlijk ben geldt het niet voor mij. Ernstig maar waar, ik voel me niet schuldig als ik toch weer eens iets koop, maar dat komt misschien ook omdat ik door mijn 'verbod' bewuster koop. Ik wik en ik weeg en pas als ik denk dat ik er echt de balen van krijg als ik iets niet koop of als ik bedenk dat het toch wel een erg nuttige basic is dan reken ik af. Zo heb ik laatst toch nog 2 shirts bij de hennez gekocht en een jurk bij de zara.
Ik was voor mijn werk weer eens naar den Haag, wat eigenlijk altijd resulteert in een geheim klein bezoekje aan de zara. Daar zag ik tussen de bergen kleding ineens een verdwaalde lange wollen grijze jurk hangen, een trui-jurk, maar dan niet net over de kont maar tot ver op de kuiten. Haaaaa stoer! dacht ik meteen en ik dacht ook meteen aan de lange zwarte bijna mortisha achtige jurk die ik ooit bij de hennez heb laten hangen in een tijd dat ik een shopverbod had en me er ook echt aan hield die nu nog door mijn hooft spookt. De prijs van de jurk (€40 red.) was een breinbreker. Als iets €20 kost denk ik vaak 'hebben die kip', het is een bedrag wat je ergens wel kan missen meestal en als iets €60 kost ben ik sneller geneigd iets terug te hangen omdat het de redelijkheid van mijn shopverbod overschrijdt. Maar €40 is echt een twijfel bedrag, is het t waard, kan ik het missen... Ik ben erg blij dat ik een mode minnende lief heb. Dus toen de jurk gepast en goedgekeurd was werd het tijd om te twijfelen en mijn lief hiermee lastig te vallen. Die moest natuurlijk eerst erg lachen om mijn ongelofelijk sterke ruggengraat om geen geld uit te geven aan kleding en zei vervolgens 'het klinkt alsof je je keuze al hebt gemaakt en als je denk dat je gaat balen als je t niet doet, dan moet je het maar doen'...
In de Glamour van afgelopen maand stond een artikel/verhaal van een vrouw die zwaar in de schulden was geraakt door een shopverslaving, even schrok ik ervan, maar gelukkig weet ik dat het bij mij nooit zover zal komen. Geld dat ik niet heb, geef ik niet uit.
En om toch helemaal aan mijn zucht naar het kopen van kleding toe te geven hebben mijn lief en ik besloten een webwinkel te beginnen. Een goede vriendin van me zei ooit 'je bent er zo goed in om in bergen rotzooi gave kleding voor niks te vinden, daar moet je iets mee doen. Sla er eens €1000 op stuk, dan heb je het maar geprobeerd'. www.shopverbod.nl is al geregistreerd, mijn lief (die daar gelukkig veel van weet) bouwt de boel, doet de technische dingen en ik ga zorgen voor de content. Noujah, grotendeels dan, ook mijn lief moet ik qua smaak wat credit geven :)
Komend voorjaar zal de site de lucht in gaan en ik heb er echt enorm veel zin in!

Tuesday, October 27, 2009

tas

Afgelopen woensdag ging ik iets leuks doen met mijn lief en hij ging iets bedenken (spannend!). Hij kwam met het plan om naar de 9 straatjes te gaan. Leuk, maar ook heel gevaarlijk voor iemand met een shopverbod...
Stoer als ik ben aanvaardde ik toch het plan en gingen we lekker struinen door de Amsterdamse binnenstad. Nu zijn er in de 9 straatjes veel vintage winkels, met als bekendste denk ik Episode en Laura dolls. Super cool om lekker doorheen te graven en je te omringen met muffe naar verkleedkist stinkende spullen. Maar kopen? never. Er hing voor 'normale' meisjes zoals ik werkelijk niets draagbaars tussen, alle kledingstukken waren bedoeld voor vage kunst/dansacademie meisjes. Grote pluizige 80's truien, cocktailjurken, spijker bloezen en andersoortig 'ik maak een statement met mijn keding' spul. Wel werd ik geïnspireerd door te dure zelfmaak dingen zoals sjaals van oude capuchontruien en en rokjes van oude wollen truien, maar dat fiks ik dan zelf wel op mijn trouwe naaimasjien.
Na alle straatjes te hebben afgespeurd en niets te hebben gekocht (hahá!) liepen we om half 6 door het laatste kleine straatje en zag ik aan de overkant van de straat ineens 2 mooie tassen in een etalage. Nog gauw even een beetje verder windowshoppen dacht ik, kan best. Een donkerblauwe tas met grote knoop bleek bij benadering toch niet zo heel erg gaaf, maar het donkerpaarse/aubergine doorgestikte exemplaar met gevlochten hengsels ernaast daarentegen zeer zeker. Kwijlend zocht ik het prijskaartje, toen deze €29,95 bleek aan te geven dacht ik even dat er iets niet klopte. De winkel was gelukkig nog net open en bevatte een gezellig mannetje die in een mini winkeltje zonder pin zijn spullen aan de man bracht. Ook hier hingen (oh gruwel) de nep desiguals in de rekken, maar daar heb ik me gauw overheen gezet.
Ik ben helemaal blij met mijn Tods meets Chanel achtige tas die me al veel complimenten heeft opgeleverd. Yay, maar bijna too good to be true... Afgelopen zondag spotten we in de hennez (niks gekocht!) al een meisje met een zelfde tas in het blauw. Nu maar hopen dat ik niet een tas heb gekocht die over 2 maanden de halve wereld heeft. zucht.

net niet

Steeds vaker hoor en lees ik dat we de C&A meer credit moeten geven. Hardstikke modieus en betaalbaar. Benelux next topmodel huppelt er blij mee door de 'model mansion' en Doutzen volgt Gisele op als C&A gezicht in Brazilië. Dus hoe komt het toch dat het in de Bakermat van de C&A niet zo wil vlotten...
Ik vond zelf dat ik stiekem toch nog een rode of roze trui nodig heb voor de winter en omdat ik toch echt probeer om mezelf te beheersen leek de C&A me een uitgelezen winkel om te gaan shoppen. De kans dat ik er iets ga vinden wat ik qua prijs ook nog mag kopen is daar namelijk wel het grootst. Dus ik richting het Vredenburg alwaar de Utrechtse C&A zich bevind.
De C&A hangt inderdaad vol met op het eerste gezicht leuke hippe vlotte spullen voor verrekt weinig geld (het gaf me een beetje en primark gevoel). Langs de rekken lopend kreeg ik enorm de neiging mijn armen vol te hangen met allerhande gebreide trui-jurken waarvan de meeste in momenteel erg hip Noors motief (Was ik niet opzoek naar een rode of roze trui?). Maar in de paskamer aangekomen bleken het allemaal gevalletjes 'net niet' te zijn. Lelijke wol, rare kleur, gek model, niet mooi afgewerkt, het leek alsof er net te kort over nagedacht was. Jammer, want in de basis zaten er echt leuke spullen bij. Ik kan me bijvoorbeeld mateloos storen aan een rand in het bovenstuk van een jurk die óp je borsten valt ipv eronder, dat is toch geen gezicht? Afgeleid door alle trui-jurken was het me toch gelukt om een basic roze trui te vinden, een V-hals model waar zelfs de C&A designers weinig aan konden verprutsen. Voor €12,- was ik klaar, missie geslaagd. Opgetogen wandelde ik weer naar buiten, maar de C&A blijft voor mij de 'net niet' winkel.

oud en nieuw

Bij shoppen hoort natuurlijk ook gewoon grote bedragen uitgeven aan leuke dingen. Ook dit valt dus eigenlijk onder mijn verbod.
Nu was het zo dat mijn lief met kerst én oud en nieuw op vakantie zou zijn, wat een vriendin van mij op het idee bracht om zelf ook iets leuks te gaan doen en voor oud en nieuw af te reizen naar Kopenhagen waar vrienden van ons wonen. Wij blij, vrienden in Kopenhagen blij. Bovendien budgettair verantwoord, want we kunnen bij de vrienden logeren die zo blij zijn dat we komen dat de koelkast tot de nok toe vol zit. Kortom: alleen reiskosten.
Maar toen kwam lief met de meedee dat hij tóch thuis zou zijn voor o&n. Er zat niks anders op, ook hij zou op de 31ste in Kopenhagen staan, ik had me er al teveel op verheugd om het af te zeggen. En het trof want we vonden een enorme vliegtickets aanbieding online, maar eerst moest er nog even gehaast worden overlegd. Op het moment dat alles in kannen en kruiken was, ik 100x had gebeld met de vriendin, 100 smsjes had verstuurd naar Kopenhagen en uitgebreid had gemsnt met alle betrokkenen waren we klaar om de betaling te versturen. Op het moment dat ik op 'send' wilde drukken deed de website knipper de knipper en de hele aanbieding was weg. verbazing alom.
Ik snel bellen met vriendin, haar was het wel gelukt. Bij nazoeken bleek dat de aanbieding stopte op het moment dat we hadden besloten écht te boeken. Een groot 'dat meeeeen je niet' gevoel nam bezit van mij en totaal gefrustreerd heb ik de laptop aan mijn lief gegeven omdat ik even niet meer wist wat ik moest doen. Met z'n 3en (vriendin geloofde ook haar oren niet) zijn we een ware strooptocht begonnen en hebben we gelukkig nog 2 tickets gevonden die nog enigszins betaalbaar waren.
Het 'we gaan naar Kopenhagen en we boeken even 3 tickets' scenario zag er in mijn hoofd toch anders uit, minder geld en hoofdzakelijk minder stress. Maar het gaat erom dat het gelukt is.
Ik sta op de 31ste mét lief in Kopenhagen. Awesome!

Friday, October 2, 2009

Londen baby

En toen was ik in Londen... In eerste instantie was er weinig duidelijk over de trip, behalve dan dat ik er naartoe zou gaan voor mijn werk van maandag avond tot donderdag avond. Hoe het programma eruit zag was van te voren nog niet helder gecommuniceerd, hoeveel shoptijd er zou zijn was dus ook maar de vraag. Eigenlijk was het wel zo veilig geweest als er 1 mini shopmomentje was geweest, maar in Londen aangekomen werd al snel duidelijk dat er elke dag toch wel ergens tijd was om leuk te gaan shoppen bij Harrods, Primark, Topshop of de seven dials (geweldig shopbuurtje bij covent garden). Op de eerste dag doken we de Zara in, niet zo spannend, maar: niet in Utrecht aanwezig dus voor mij wél spannend. Hing daar ineens een vest/jas die toch wel erg dicht in de buurt kwam van de jas van mijn dromen uit de film Yesman. Niet donkerblauw maar donkergroen en zonder rode biesjes (maar daar is verandering in aan te brengen). Mijn collega's kirden allemaal dat de jas me echt enig stond en bovendien was het ding maar 50 pond. Het enige wat ik me eigenlijk had veroorloofd te kopen in Londen was een regenjas. In NYC heb ik namelijk mijn extreem leuke zwartwitte kant-print regenjas in het appartement laten hangen en nooit meer terug ontvangen. Maarja een vest/jas laten hangen waarvan ik weet dat ik enorm ga balen als ik m niet koop is ook niet mijn stijl. Dus de eerste zonde was al snel begaan. Afgelopen weekend ben ik met mijn lief naar de fournituren winkel gegaan om biasband te halen, want de biesjes moeten er komen. Echter, rood met donkergroen geeft een nogal groot kerst effect dus het is bordeaux geworden. Uiteindelijk dus niet echt de jas uit de film, maar wel een op de jas uit de film geïnspireerde jas... Enfin terug naar Londen.
De tweede dag had ik me voorgenomen naar de primark te gaan en een collega van me wilde wel mee. De verhalen van bergen met kleding om in te graven wilde ik toch eens zelf meemaken. Nou werkelijk gekkenhuis. Het leken wel de drie dwaze dagen (die ik dit jaar alleen even nipt heb aangedaan om nieuw beddengoed te kopen, victorie!) mensen krioelden als mieren om rotzooierige bergen met basics in alle kleuren van de regenboog. Bijzonder genoeg waren er ook enorm veel mannen die gezellig samen de mannenafdeling aan het afstruinen waren, een erg on-Nederlands tafereel. Hier staan mannen vaak verveeld te wachten terwijl vrouwlief in de rekken opzoek is naar kleding voor zichzelf én manlief. Na een uitgebreide ronde door de hele winkel beoordeelden we de buit. Vrolijke onderbroekjes, pyjamabroeken, een brede bruine riem en een roze regenjas (missie geslaagd!) mochten in het mandje blijven. De overige dingen moest ik onder het mom van, leuk, grappig, goedkoop, maar echt absoluut niet nodig weer terug hangen. Wel heb ik nog enorm staan twijfelen bij een rolkoffertje met panterprint. Werkelijk briljant, maar het is maar afwachten hoe lang een koffer van de primark van 30 pond blijft leven... dus op het lijstje voor de Sint dan maar. Altijd handig om in je agenda ergens een lijstje te hebben waar je ingevingen voor wensen kan opschrijven. Ten eerste vragen mensen altijd rond je verjaardag en de Sint wat je wensen zijn en dan kan je nooit iets zinnigs bedenken en ten tweede is het rustgevend. Ik heb de neiging om door te zeuren over iets wat ik wil hebben en als ik gewoon ergens 'aquarel potloden' opschrijf, dan is het uit m'n systeem. Werkte het maar ook zo met shoppen.

Wednesday, September 23, 2009

markt

oh de zwakte...
Laatst was ik met mijn lief in de Zara alwaar ik voor de lol een paar stiletto's aanpaste. Briljant. Mijn 1.83 rees naar ongekende hoogte door de palen onder mijn voeten.
Nu krijg ik altijd pijn aan mijn voeten van de minste of geringste hak, en erg charmant ziet het er niet uit als ik probeer erop vooruit te komen. Toch was ik geïntrigeerd door de pas-sessie en besloot ik een paar enorme hakken aan te schaffen.
Niet een paar belachelijk dure natuurlijk, eerst maar eens een paar om op te oefenen. Dus ik toog gisteren ondanks mijn onwijze shopverbod (nu echt, want de belastingdienst wil geld van me...) naar de markt om een paar synthetische palen te scoren.
Nu moet je de schoenen op de markt niet onderschatten, jaren geleden heb ik er voor €50 een paar leren cowboyboots gescoord die ik nu na drie vier jaar nog steeds draag. Onverwoestbaar die dingen. Helaas kon ik deze kwaliteitskraam niet zo snel vinden en liep ik tegen meerdere kramen met plastic uggs en en diarree kleurige plastic laarzen aan. Maar het lukte me toch om voor €15 bij een van deze kramen een paar grijze toonbare stiletto's te scoren. Naast deze kraam was overigens een enorme 'mode' kraam waar een man uiterst enthousiast een enorme hoeveelheid nep desigual kleding aan de man aan het brengen was. Nu heb ik zelf twee jaar geleden een desigual rok gekocht toen ik het nog een origineel en vrolijk merk vond. Maar nu iedere 3e moeder in NL zich in een bonte desigual jurk/jas/rok/shirt hijst ben ik er een beetje klaar mee. Het 'lekker gekke' merk met de blije kleurtjes doet me nu een beetje teveel denken aan de lapagayo hype uit de begin jaren 90. Het gros van de Nederlandse vrouwen komt gewoon niet weg met zo'n blije outfit en nu het ook nog voor een fractie van de prijs als ripoff op de markt te krijgen is kunnen we ons voorbereiden op een overstroming van vrouwen in blije kledij.
Enfin. Toen ik de markt afwandelde liep ik (oh verdikkie) toch ineens tegen de goede kraam met de mooie schoenen aan. De kraam bestond voornamelijk uit veel shabbies achtig spul en blauwe laarzen, nu heb ik al blauwe shabbies achtige laarzen dus die hoek kon ik zo overslaan. Maar er stonden ook een paar grijze leren sloblaarsjes met een zeer acceptabel hakje voor maar €50. Zo bruikbaar. zucht. Vorig jaar heb ik in de besparingsmodus nog een paar synthetische grijze laarsjes gekocht, maar oei wat zijn die eigenlijk lelijk. Ineens zag ik het bordje 'u kunt hier ook met pin betalen', ik keek eens even naar de nog steeds draagbare cowboyboots aan mijn voeten en de beslissing viel.
Nu zit ik op kantoor, vrolijk met mijn nieuwe laarsjes. Vandaag wordt er weer salaris gestort, wat maar goed is ook, want de belastingdienst roept...

de Posh sale

Vorig jaar mei was ik met 2 vriendinnen een week naar NYC. Het was mijn eerste trip naar deze bijzonder gave stad.
De eerste dag besloten we een stadswandeling door de uppereast side te maken uit de gids die we hadden meegenomen. We waren nog geen twee minuten op pad toen ik aan de overkant van de straat een groot bord met 'SALE!' zag hangen. Tot grote schrik van mijn vriendinnen spurtte ik meteen de straat over om even te kijken wat dat bord te betekenen had, shop verslaafde die ik er ben.
Het bleek de 'annual posh sale' van het blindeninstituut. Een sale waar designers en winkels kleding aan doneren waarvan de opbrengst naar het instituut gaat. Ieder jaar word de sale geopend door Kim Catrall en zijn er ook personal items van haar te vinden. De toegang was $10,- wat een vriendin van mij deed twijfelen. Ik vroeg de vrouw voor de deur of het t waard was waarop ze meteen riep 'girl, I wish I had the time to go in and find myself an armani suit...'. Ok, dat was het teken om toch maar die $10,- neer te leggen en te kijken wat ze bedoelde. Bovendien was het de laatste dag en was alles voor de helft en al was het niks, dan hadden we wat geld aan een blindeninstituut gegeven. Ook geen ramp.

Het was echt de vondst van de eeuw, een grote hal vol met kleding gesorteerd op maat. De meest bizarre (lees lelijke) kleding hing er tussen en het gros was toch wel van aardig wat seizoenen geleden. Maar er hingen ook echt vondsten tussen, prachtige jurken voornamelijk. In een aparte kamer hingen de echte design stukken, beneden was een kamer met schoenen en de kelder hing vol met mannenkleding. Het duurde lang voor we alle rekken van onze maat hadden doorgespit, maar uiteindelijk konden we met de buit ons begeven in het grote groeps-pashok waar alle dames verspreid tussen rekken en spiegels gezellig keuvelend alles aan het aanpassen waren. Hier werd het pas echt leuk, want alle vondsten hingen ineens bij elkaar in een hok. Vooral de twijfel vriendin die niet zo van het spitten in rekken en rekken met kleding is bloeide hier op en maakte een ronde langs alle rekken in het kledinghok om te kijken of er nog mooie afdankers waren. Iedereen bemoeide zich ook nog eens met elkaar, complimenten werden uitgedeeld, adviezen gegeven en ook kleding werd aangedragen onder het mom van 'ik pas m niet, maar hij is vast gaaf voor jou'.
Na zeker twee uur te hebben doorgebracht tussen de rekken met kleding gingen we alle drie tevreden met onze aankopen (voornamelijk prachtige unieke jurken voor $10 en $20) weer naar buiten. Na nog even de vrouw voor de deur te hebben bedankt hebben we onze wandeling door de upper east vervolgd.

Thuis heb ik maar eens gegoogled waar we eigenlijk terecht waren gekomen. Meteen al dacht ik, ik moet terug. Volgend jaar ga ik weer.

Gelukje voor mij was dat een goede vriendin van me voor een half jaar naar NYC vertrok voor studiedoeleinden. In precies dezelfde week als het jaar ervoor plande ik een bezoek aan haar. Niet geheel toevallig dus, wat ook nogal opviel. Jaja, riepen mijn vriendinnen, we weten wel waarom je echt naar NYC wil...
Eerst heb ik het nog ontkend, het was gewoon nogal toeval. Maar ik moest uiteindelijk toch toegeven dat dat een beetje kletskoek was.
Was ik vorig jaar op de laatste dag van de posh sale, dit jaar sleepte ik mijn vriendin er op de tweede dag naartoe. Ik dacht dat er dan meer te scoren viel, maar ter plaatse kwam me ter oren dat er iedere dag word aangevuld. Toch was er voordeel te behalen, want het was heerlijk rustig op de donderdag dat wij er waren. Binnen de kortste keren had ik een bonte verzameling kleding in mijn armen terwijl mijn vriendinnetje met alleen wit grijs en zwart liep, waaronder een grijs Armani pak voor $40. In het omkleedhok was genoeg plek voor de spiegel en overal waren aardige mevrouwtjes in groene schortjes die hielpen en de kleding netjes voor je ophingen.
Ook nu weer zaten er meesterstukjes tussen (o.a. super strak gesneden zebraprint jurk voor $5), ik heb zelfs in de designer kamer een zijden Missoni jurk gescoord voor $150. Het loonde dus toch om eerder te gaan.

Nu zit ik alweer te smachten naar mei 2010, ik moet en zal in NYC zijn voor de poshsale... Mijn mode minnende lief wil mee en ook de vriendin die bijna dagelijks haar Armani jasje draagt wil weer terug.
Ik kan misschien wel een organisatie beginnen die trips naar de poshsale organiseert haha. Hoe briljant zou dat zijn...

Wednesday, September 9, 2009

design als medicijn

Het medicijn voor mijn shopverbod dat momenteel het beste werkt is yoox.com. Een website vol designer kleding, schoenen en tassen. Naar mijn mening nog duur overigens, maar het is toch cool om te kijken naar een paar roze lak gucci sneakers. Het mooiste aan deze site is dat je een 'dreambox' kan maken. Een soort pre-winkelmandje waarje de spullen verzamelt die je gaaf/mooi/bijzonder vind. Of je ze uiteindelijk aanschaft is een heel apart hoofdstuk. Je kunt je vondsten 'raten' hoe graag je ze wil hebben (1 tot 5 sterren) en van commentaar voorzien. Ook geeft de dreambox heel handig aan als er van je geliefde product nog maar 1 over is en het dus echt tijd wordt om je slag te slaan mocht je écht willen. Je kan je dreambox delen, zo kan je lief zien wat je mooi vindt (hint!) maar je kan ook wat makkelijker die ene gave tas laten zien zonder dat iemand zich suf zoekt tussen de letterlijk honderden spullen die op de site te koop zijn.
Op yoox kan ik best lang (pompidom, vul maar in hoe lang) rond speuren naar mooie tassen en jurken. Vooral de tassen trekken mijn aandacht. Ook omdat ik me afvraag waarom ook eenvoudige (zeg maar saaie) tassen ins hemels naam €450,- moeten kosten. Maar er staan ook juweeltjes tussen, tassen waar ik het label 'als ik later groot ben' aan hang.
Schoenen zijn dan weer niet mijn ding, terwijl er ook echt louboutins te vinden zijn op yoox. Killer heels zijn sowieso niet mijn cup of tea, ik kan er ten eerste niet op staan, laat stáán lopen. Bovendien heb ik het met 1.83m niet perse nodig. En het gros van de schoenen op yoox heeft een hak, ik kan gerust zeggen een hoge hak. Er staan overigens wel hele gave gympen op yoox (roze gucci's onder andere). Schoenen op internet blijven in mijn opinie gewoon een beetje eng, de ene 40 is de andere niet en schoenen kunnen verbazend ruk zitten. Passen is dus eigenlijk wel belangrijk, maar gelukkig mag je alles terug sturen.
Jeans is net zoiets, dat is toch spannend. Als je in de 'gewone' winkel een spijkerbroek gaat kopen pas je er al 20 voor je er een koopt, dus hoe zie je nou op internet dat het goed zal zitten?
Maar ach, waar maak ik me druk over, voorlopig vul ik vrolijk mijn dreambox die ik toch niet afreken. Lekker nep winkelen. Momenteel mijn favoriet: stylisch zwarte armani fles voor mijn neefje a €80,-

casual of werkoutfit...

Daar zit ik dan, lekker handig met de teckel van mijn mams op schoot achter de laptop. Zij zit in Londen, ik niet. Ik dacht dat ze een weekend zou gaan, maar dat bleek een week te zijn... Zus met baby is geen optie, dus ik heb een week een hond te logeren in mijn mega hond-on-proofe huis. Gelukkig typt het heerlijk met een hond op schoot... Die overigens gewoon naar buiten wil kijken heb ik zojuist ontdekt.
Met een beetje geluk zit ik overigens heel binnenkort wel in Londen voor m'n werk en heb ik misschien tijd om de bargain hunting gids voor Londen die ik van mijn lief heb gekregen in gebruik nemen. Speaking of work, vandaag was ik in Den Haag voor een vergadering. En als je toch in Den Haag bent moet je even langs de Zara, want die hebben we niet in Utrecht (why!?). Het fijnste van de Zara zijn misschien nog wel de broeken, die zijn namelijk lang, heel lang. En dat is fijn voor de stelten van mij. Een rondje Zara levert altijd een arm vol hangers op met bijzondere vondsten die je toch even aan moet passen. Een lichtgrijze broek, donkere skinnyjeans, gek grijs rokje dat ook als top kan, beige bewerkte wollen trui/jurk en nog iets wat me niet meer te binnen schiet. Het leuke van bijzondere vondsten is dat de kans erg groot is dat het volkomen belachelijk staat. Dit was ook voor de meeste kledingstukken het geval, dus alles is braaf terug de winkel in gegaan. De trui/jurk was een uit de kluiten gewassen jurk voor een 4 jarige en de rok/top was in de uitverkoop met een reden zeg maar. Ik overtuigde mezelf ervan dat ik al een donkere skinnyjeans heb, de licht grijze broek stond super, maar wanneer moet ik die nou aan. Ik werk niet op een plek waar dat nodig is, dus een beetje zonde om te investeren in 'kantoorkledij'.
Dat is ook zoiets: als ik naar Den Haag ga voor een vergadering probeer ik daarna te lunchen met een vriendin die bij financiën werkt. Die komt dan tot in de puntjes verzorgd aanzetten, ze zegt dat er commentaar wordt geleverd als collega's vinden dat je er niet 'netjes' genoeg uitziet. Iedereen bij financiën loopt strak in het pak. Nou, dan moet je naar OCW gaan, daar leeft voornamelijk bij de oudere generatie het gedachtengoed dat corduroy nog steeds de gaafste stof is die er bestaat en het liefst in een ondefinieerbare kleur bruin. De rest loopt er overigens acceptabel bij, maar strak in het pak is het niet te noemen. Casual friday is eigenlijk een soort 'groundhogday' bij OCW en dat is eigenlijk wel zo relaxed.
Bij mij opkantoor werken voornamelijk jonge meiden die hun best doen om er leuk uit te zien en gelukkig mogen we aan wat we willen. Spijkerbroeken en T-shirts worden in overvloede gedragen. Voor mij dus geen dubbele kledingkast met casual en werk, maar als ik naar het ministerie ga probeer ik wel iets semi netjes aan te trekken. Vergeleken bij mijn 'financiën' vriendinnetje ben ik dan nog steeds zwaar underdressed, ik ben benieuwd wat haar collega's daarover te zeggen hebben...

Wednesday, September 2, 2009

fijne fluisterbroek

Het vlees is zwak. neeneenee niet meer shoppen,óók niet voor basics. Maar in die ene grijze super handige legging zit een roestvlek en een bruine lange legging zou toch ook wel fijn zijn, bovendien, hoeveel kost zo'n kreng nou eigenlijk?
Als je er ineens 4 koopt toch nog €50,-... maar dan kun je wel weer lekker lang vooruit met je legging voorraad.
Toch gek dat een jaar of 3 geleden geen weldenkend mens nog een legging in de kast had liggen. Dat waren ordinaire dingen uit vervlogen tijden die wij gekscherend fluisterbroeken noemde waar je in kon 'liplezen'. Alleen ontzettende kampers waagden zich nog in een panterprint uitvoering. Nu zou ik die panterprint ook rustig aandoen onder een zwart jurkje.
Grappig hoedat gaat, ergens heeft iemand gewoon bedacht dat het toch wel erg handig was zo'n legging onder een rok en is de revival van de legging weer ingezet. Het staat leuk, veel minder suf dan een wollen maillot en bovendien (het grootste pluspunt) geeft het nauwelijks afzak ellende doordat de legging rustig omhoog kan kruipen langs het been omdat deze niet aan de voet vast zit. Hoe vaak heb ik niet gefrustreerd zoekend naar een toilet of pashok descent geprobeerd de handel op te hijsen. Mijn truc hiervoor was uiteindelijk ondergoed óver de maillot of panty heen hijsen om het afzakken tot een minimum te beperken.
Een ander groot irritatiepunt van maillots en pantys is dat het elastiek zo verschrikkelijk strak zit dat je gegarandeerd de hele dag buikpijn hebt. Bovendien produceert dit strakke elastiek mooie deuken in je heupen die weer mooie goed zichtbare accenten in je rok of jurk maken. De enige oplossing hiervoor is de schaar erin en dan maar hopen dat de boel niet gaat ladderen.
Ook is het vaak geen probleem een panty/maillot op te trekken tot over de borsten, wat dan wel weer stiekem een sexy pakje creërt, maar als je hier niet perse op zit te wachten wel de vraag oproept waar je al die overtollige pany/maillot moet laten. Misschien ook het resultaat van het dragen van maat 46 omdat anders mijn stelten er niet in pasten en sowieso het kruis van de panty/maillot mijn kruis niet kon laten raken. Kortom gedoe.
Ik ben dus erg blij met de terugkomst van de legging, en let wel: de tricot variant. De panty variant die altijd te strak is aan de onderkant, wat bij menig hollandse uit de kluiten gewassen klapkuiten vrouw tot rollade benen leidt mag van mij morgen verboden worden.

Wednesday, August 26, 2009

hip?

Je hebt fashionista's, fashionvictims, spotters en ander soortige vooruitstrevende mode mensen. Ik hoor daar niet echt bij. Door mijn vrienden word ik over het algemeen bestempeld als enorm hip, maar dat valt volgens mij ontzettend mee. Zij zijn van de spijkerbroek/zwarte broek met shirt/polo beweging en daar steekt bijna iedereen hip bij af...
Ik zal de laatste zijn die een absurd bedrag neertelt voor een paar schoenen omdat de hele wereld heeft bedacht dat ze hip zijn. Ik bewandel mijn eigen pad en bepaal zelf wel of ik ergens veel of weinig geld aan wil uitgeven. Aan 'neppers' doe ik trouwens niet. Als je iets wil, moet je het goed doen en niet met een plastic afbladderende replica zonder voetbed gaan lopen.
Toch heb ik wel een aardige neus voor wat hip gaat worden. Of wat door de fashionvictims al is ontdekt, maar nog niet helemaal door het grote publiek is omarmd. Vorig jaar heb ik me suf gezocht naar een paar (leuke) birki's (en uiteindelijk ook gevonden) terwijl ze nu echt op iedere straathoek liggen en volgens mij ook duurder zijn geworden. En al aardig wat jaren geleden had ik besloten dat ik een paar Uggs wilde. Net toen het een beetje in een lowtide zat met de lompe schaapschoen. Bijna iedereen verklaarde me voor gek, want jaaa die zijn toch hardstikke uit? en bovendien lelijk, werd er vaak ook toegevoegd. Maar ik had er schijt aan. Op dat moment had ik er geld voor en ik had gewoon zin om ze te kopen. Een pracht paar mosgroene cargo's met zakje op de zijkant werden mijn trotse bezit. Het werkte op de lachspieren van velen, maar ik voelde me er prima in. Nu ze weer helemaal terug zijn en mij geliefde groene laarzen toch wel een beetje afgetrapt raakten heb ik vorig jaar een paar donkerbruine baroques gekocht. Wél uggs, maar niet degene die iedereen aan heeft. Ik wil niet dood gevonden worden met een paar chestnuts aan m'n voeten...
Zit net te denken dat mijn outfit van vandaag bestaat uit een Diesel catsuit en een replay jurkje beide van onlinemerkkleding.nl, een brede suède riem van de 3 dwaze dagen en een bolero van de Hema. Bij elkaar heeft het max €70,- gekost, hoe budget wil je het hebben :)
Volgens mijn lief heb ik het talent mijn arm in een in een berg kleding (zoals bij de zara in de uitverkoop) te steken en er in een beweging iets leuks in de juiste maat uit te trekken. Het leukste vind ik het nog als het er een beetje vreemd uit ziet, dat je je afvraagt wat het is en hoe het valt. Als je dan uitgevonden hebt hoe het aanmoet staat het 9 van de 10 keer volkomen belachelijk, maar je kan ook voor de gaafste verassingen komen te staan. Zo kun je voor weinig geld de leukste dingen aanschaffen. Mijn collega zei laatst: 'Ik ga nooit meer shopen in de uitverkoop, want ik koop dan toch uiteindelijk altijd iets van de nieuwe collectie'. Daar snap ik nou niks van, bargain hunting is juist het allerleukste wat er is.

Tuesday, August 25, 2009

weekend naar zee

Afgelopen vrijdag vertrok ik voor een lang weekend naar zee met mijn lief. Donderdag avond zou ik alvast zijn kant op gaan om van daaruit te vertrekken, dus ik moest alvast even inpakken. Nu was het zo dat mijn zus op dat moment beviel van mijn eerste neefje. Wat resulteerde in een warhoofd en een koffer vol shirts met lange mouwen en geen bikini.
Soms gebeuren dat soort dingen. Dan denk je dat je alles hebt, maar uiteindelijk kijk je in je koffer en denk je: op welk moment dacht ik dat dit handig was om mee te nemen... Zo dus ook dit weekend. Ga je naar zee zonder bikini.
Ik had de ijdele hoop opgevat om in het kneuterige dorp waar we verbleven een enigszins acceptabele bikini te scoren. Pech voor het shopverbod, je moet toch iets aan op het strand. Helaas waren de toch nog best hippe winkels al volledig overgegaan op de komende herfst/winter collectie en was mijn 'bikini-scoor project' volkomen kansloos.
Er zat niet veel anders op dan het te doen met de spullen die we bij ons hadden. Toch leuk om te bemerken dat ik geïnspireerd genoeg ben om iets te fabriceren. De eerste dag heb ik heel fijn het lila shirt van lief diagonaal uitgelubberd als omgknoopte strapless top en de volgende dag toch maar mn eigen roze tricot sjaal meegenomen naar het strand om om te knopen. Die bikini was dus uiteindelijk nergens voor nodig. Wel moet ik er bij zeggen dat ik alleen maar op een strandbedje heb gelegen en me niet in de golven heb gewaagd. ja, met m'n tenen...
Creatief zijn is dus ook een oplossing als je geen geld mag uitgeven.

Toch spiek ik stiekum steeds op www.onlinemerkkleding.nl/shop/product_info.php?cPath=21_66&products_id=7412 om te kijken of dat ene grappige miss sixty jurkje voor maar €18 nog niet verkocht is... niet duur, maar ook zo niet nodig.
Trouwens, shoppen binnen een seizoen vind ik echt niet boeiend. Kijk, er komt een moment dat dingen echt niet meer kunnen en sommige dingen moet je binnen het seizoen kopen mocht je ze echt willen hebben, anders zijn ze weg. Maar niets zo heerlijk als het struinen tussen mooie goedkope kleren van een paar seizoenen geleden. Online of live.

Wednesday, August 19, 2009

nu écht het shopverbod volhouden....

het is nog lastig... regels maken voor jezelf en je daar aan houden. ik ben er goed in. het maken van die regels dan. Het me eraan houden is een tweede en een zeer grote opgave.
De regel die ik mezelf het meeste opleg is 'het shopverbod', een periode waarover ik geen geld mag uitgeven aan kleding. Ik verzin altijd fijne uitzonderinmgen op de regel die dan bijvoorbeeld inhouden dat het verbod niet geldt voor basics zodat ik toch die ene handige legging en dat basic Tshirt voor bij 'alles' toch aangeschaft mogen worden.
Ook nu bevind ik mij in een periode van een shopverbod wat ik al meerdere malen schaamteloos geschonden heb. Om te beginnen heb ik van vrienden voor mijn verjaardag een tijdelijke opheffing van het verbod gekregen in vorm van geld dat ik juist alleen aan kleding mocht uitgeven (wat een briljant cadeau!!) en vervolgens ging ik lowbudget op vakantie waardoor ik het recht kon praten om terplekke 2 mooie truien in de uitverkoop aan te schaffen.

Hoe het ooit zover heeft kunnen komen met mij is een groot raadsel.
Ik kan me nog herinneren dat ik in mijn jeugd dikwijls 's ochtends terug naar boven werd gestuurd om iets anders aan te trekken omdat ik er volkomen belachelijk bij liep. Mijn ouders bemoeiden zich er overigens verder niet echt mee, die hadden geen zin om iedere dag iets te gaan klaar leggen. Ze lieten het me lekker zelf uitzoeken.
Tot ver op de middelbareschool liep ik er gemiddeld vreselijk bij. Gewoon omdat het me niks kon schelen. Tot zeker de 2e klas bezat ik 2 vormeloze te korte spijkerbroeken (maat W26/L36 bestaat nou eenmaal niet), een paar vormeloze grote T-shirts (maar die droeg volgens mij iedereen in de jaren 90...) en twee truien: een blauw/wit gestreepte en een rood/wit gestreepte, lekker makkelijk. Mijn zus zag met lede ogen aan hoe ik rustig zonder, enig probleem een half jaar kleedgeld opspaarde en in een middag stuksloeg op saaie vormeloze basics.
Toen ik me eenmaal een beetje ging interesseren voor wat hip was ging ik over op de flanellen geruite bloes, dr Martens en nog steeds een te korte jeans en de hippie flapper look. Ja, je bent semi alto of je bent het niet...
Ik weet nog dat ik met mn moeder in de bijenkorf liep en een trui zag van o'neill die ik graag wilde hebben. Ik Toos-merkloos wilde ineens een merk trui... volkomen in shock heb ik de trui maar terug gehangen.
Ging ik vroeger naar schoolfeesten in leuke topjes van mn zus, tegenwoordig staat ze kwijlend voor mijn kast. Ergens is het dus mis gegaan.
En nu ben ik vastberaden om een shopverbod in te stellen en me er echt aan te houden. Ook zonder het kopen van een nieuw wit basic shirt moet ik de winter doorkomen. Wit is toch geen gezicht in de winter met dat bleke hoofd van mij.
En om mezelf een beetje te helpen ga ik er maar een blog over schrijven. Of het een frustratie blog vol tergende verhalen over jurken, broeken en tassen die ik heb gezien op mn favoriete sites maar niet mag kopen of juist een 'blabla wat gaat het toch goed ik ben helemaal niet in de verleiding blog' gaat worden weet ik niet. Maar ik gok op het eerste.
Toch, altijd beter erover te schrijven dan het daadwerkelijk te kopen. Misschien inspireer ik mensen nog, nounou, dat zou wat zijn. We zullen zien...