Monday, September 27, 2010

kersen

Op hyves zag ik twee oud leerlingen voor een winkel poseren met T-shirts van die winkel met kersen erop. Het zijn hippe meiden, dus het poseren voor die winkel betekende duidelijk iets. Even onthouden dacht ik. Op het vliegveld in Sardinië zag ik nog een meisje lopen met zo’n shirt en bij thuiskomst zag ik een jongen met een grijze hoody, weer met kersen achterop vergezeld door het woord ‘Pacha’. Goh, duidelijk iets nieuws, wat je moet hebben als je 'hip en happening' bent. Even navragen bij mijn lief (groots in trivia) gaf mij de kennis dat het hier om een gave club op Ibiza gaat. Blijkbaar hebben ze het Amerikaanse model overgenomen (á la hard rock cafe) en het werkt goed, want mij valt het op. Blijkbaar is het een statement waarmee je laat weten dat je deze zomer erg gaaf op Ibiza hebt gefeest, en eerlijk toegegeven; wie wil die indruk nou niet achterlaten?

Thursday, September 23, 2010

winterschoenen in de zon

Zelf heb ik natuurlijk ook ondanks de belachelijkheid van de winkels op mijn vakantie in Sardinie wat geshopt. Een diehard shopper als ik vindt altijd wel iets! In Alghero liep ik tegen een paar perfecte wintersneakers van Fiorucci aan. Donkerblauw gevoerd met een wit bontje. Vreemd om hele warme winterschoenen te kopen als het buiten 30 graden is, maar ik kon ze niet laten staan… Opvallend is trouwens dat de markt voor goedkope replica’s op Sardinië heel levendig en openbaar is. Word je in de meeste landen door obscure types steegjes ingelokt of heeft iedereen zijn waar op constructies staan die op wonderlijke wijze binnen 2 seconden kunnen worden ingeklapt en meegenomen, op Sardinië staat iedereen vrolijk op straat met de politie ernaast. In sommige dorpjes wordt ’s avonds zelfs de hoofdstraat afgezet voor verkeer zodat de handel in extreem lelijke nep Vuitonnetjes ruim baan heeft.

Volgens de vrolijke Afrikanen die de waar aan de man probeert te brengen wordt alles écht in Genève of Parijs gemaakt en heeft alles ‘good price’. Ik ben benieuwd of er andere wetten gelden die deze verkoop legaal maakt, misschien is er wel gewoon een gedoogbeleid. Gezellig is het in ieder geval wel. In porto Cervo ben ik voor de lol naar een echte Damier azur riem gaan kijken, blijken die krengen €290 te kostten en alleen met een gouden gesp te krijgen te zijn, ieuw! Ik heb hem vriendelijk lachend teruggegeven aan de alleraardigste winkel meneer, met de verklaring dat een gouden gesp niet echt iets voor mij was :) In porto cervo waar dus eigenlijk alleen maar té dure winkels waren zag ik steeds vrouwen lopen met een tiffanys kleurige tas met daar op ‘Omai’. Dat moet betaalbaar zijn dacht ik, want het gros van de mensen was daar net als ik aanwezig om zich te vergapen aan al het moois en niet om daar met een creditcard te zwaaien. Na enig zoeken kwamen we langs dit hele kleine winkeltje dat ‘saldi’ op de ramen had staan en volgepakt was met vrouwen. Een gebreide groene tas en een nude bolero afgewerkt met grijs kant kon ik uiteindelijk écht niet achterlaten...

Vervolgens heb ik de rest van de vakantie geprobeerd mijn lief iets te laten kopen, maar hij is beter in het volhouden van een shopverbod dan ik!! Vanmorgen op de fiets heb ik het besloten; het is basta voor 2010. No more shopping. De feestdagen kostten waarschijnlijk al genoeg geld, en ik kom fluitend de winter door met mijn huidige kastinhoud. Dit zijn de woorden, nu nog de daden...

Monday, September 20, 2010

Shopperdeshopshop

Er moest op vakantie natuurlijk ook geshopt worden, al is dat op Sardinië nog best een lastige opgave, helemaal als je een gedoodverfd bargain hunter bent. Ik heb welgeteld één Zara gezien, maar ja daar verkopen ze hetzelfde als hier, dus daar heb ik niks gekocht. Verder kun je voornamelijk upscale stuff kopen in veel te dure winkels en verder eigenlijk niks. Waardoor je je dus af gaat vragen hoe de rest van Sardinië zich kleed, want je kan er vanuit gaan dat niet iedereen de portemonnee heeft om te shoppen bij Prada en Ralph Lauren. Even googelen geeft ook nog eens aan dat er geen h&m is, wat mijn vraag alleen nog maar sterker maakt. Maar na goed kijken op vakantie lijkt het bijna zo te zijn dat de ‘doorsnee-look’ nauwelijks bestaat. Iedereen ziet er óf uit om door een ringetje te halen, zojuist weggelopen uit de cosmopolitan óf net n beetje shabby.

In het dorpje Porto Cervo was het helemaal raak, Paris Hilton heeft het dorp op haar Middellandse zee trip ook even aangedaan en ik weet wel waarom. Het was net een soort Disneyland. heel Sardinië is een beetje stoffig, in tuinieren hebben ze duidelijk niet veel zin, zou ik ook niet hebben als dit betekent dat je er iedere dag een uur met een tuinslang bij moet gaan staan. Maar op het moment dat we het toegangsbord (een stylish uitgebeitelde rots) van Porto Cervo passeerden werd het asfalt ineens heel mooi glad, omlijst met netjes aangelegde borders gevuld met vrolijke bloemperkjes. Nergens meer een vuiltje te bekennen en het dorpje zelf was net zo. Het bestond uit een haven met té grote boten (of is dit het moment om ‘jacht’ te zeggen?) en een stralend uit terrassen opgebouwd shop walhalla waar je als je het zou willen bij wijze van spreken van de straat kon eten, gevuld met alleen de top der top merken (Vuitton, Hermes, Prada, Miu Miu and so on…). Gezegend met een modeminnend lief hebben we ons vergaapt aan te dure spullen.

Enig probleem qua shoppen zijn alleen wel de winkelopeningstijden; Hollanders hebben helaas geen Mediterraans ritme en me zo snel aanpassen aan een nieuw ritme vond ik erg lastig. Bovendien houd ik op vakantie van uitslapen en tegen de tijd dat wij fris de deur uit gingen begonnen ze over het algemeen al bijna aan de siësta en die duurt daar (geen grap) rustig tot 17:00. Maar zolang je alles toch te duur vindt is windowshoppen helemaal niet zo erg en ze blijven als goedmakertje daarna wel tot 23:00 open, dat verlicht de boel weer een beetje.

Saturday, September 18, 2010

spiaggia oh lala

Dit blog gaat over mode, dus ik kan natuurlijk niet eindeloos gaan blaten over mijn briljante vakantie zonder iets te zeggen over de mode. Gelukkig was ik in Italië, dus mode is een gegeven.

Op het strand begint het al, alle mannen zijn te bruin en lijken met hun geharste lijfjes (of hebben ze daar geen lichaamshaar?) en mini speedo’s zo weggelopen uit een D&G editorial. Lachte ik me in het hete Nederlandse voorjaar nog een breuk toen ik twee te bruine jongens in witte speedo’s zag verschijnen in het plaatselijke burgerlijke buitenbad (zó out of context!!) op het Italiaanse strand is de ‘hahahá kijk mij, ik ben bruin en ik draag en hele kleine zwembroek’ attitude ineens heel logisch. Alhoewel ik me er toch echt niet tot aangetrokken voel, geef mij maar een lekkere kaaskop.

Ook de Italiaanse vrouw blijft niet achter, ook zij zijn zo bruin zijn dat je je meteen een enorme albino voelt, maar opvallender is dat de string-bikini hier nog hoogtij viert. Overal dartelen ze in hun minuscule broekjes rond met billen zonder deukjes. Dit komt misschien door de genetische wonders die ze hier haast allemaal zijn, iedereen heeft het lijf en hoofd van een puber. En ergens kan het misgaan waardoor ze ineens op een magisch moment dikke ouwe moekes in bloemetjesjurken worden, maar ook zeer stylische grijze oma stokjes komen nog voor.

Tussen al deze mensen zou je ego enorm kunnen deuken, want zoveel zelfverzekerdheid kan best intimiderend zijn. Maar gelukkig zijn ze hier stik jaloers op iedereen met blond haar en lange benen, dus ik heb me ondanks mijn opvallende mega witheid naast al dat bruins nergens zorgen om gemaakt.

Friday, September 17, 2010

logeren bij de boer

In Italië kun je heel gaaf verblijven in agriturismo’s, kort vertaald ‘logeren bij de boer’. Nu ging ik laatst voor twee weken naar Sardinië en om een beetje budgetminded te blijven (mijn lief wil niet kamperen en ik wil niet de hoofdprijs betalen voor een hotel) gingen we eens kijken of agriturismo daar ook bestaat. Maar natuurlijk! Wij vrolijk boeken, iedereen vragen ‘goh, klinkt spannend! Wat is het eigenlijk?’ ehhmmm… Ja daar moesten wij ook nog een beetje achter komen. Maar nu kan ik er iedereen enthousiast antwoord op geven.

Om te beginnen houden ze erg van mintgroene plastic badkamerartikelen, want die waren vreemd genoeg op beide locaties aanwezig (geen foto, stom!). En het komt er op neer dat boeren op hun grond een extra gebouw zetten dat ze verhuren aan gasten. En dit kan op heel verschillende manieren. Bijvoorbeeld 500 meter van het vliegveld aan een doorlopende weg tegenover een huis dat verbouwd wordt met opa en oma er nog in, maar ook op een heuvel met zwembad, uitzicht op zee en de mogelijkheid om iedere dag goddelijk Italiaans mee te eten (antipastiiii!!). Dat tweede verblijf is dan ook wel twee keer zo duur als het eerste, en eigenlijk is het beide prima te doen, want ik ga toch de hele dag op stap. Toch zou ik naar de eerste niet zo snel terug gaan, maar ‘su vrau’ zou zomaar nog eens op mijn terugkomst kunnen rekenen! Sardinië is echt een briljant eiland, maar een auto onder je kont is wel zo handig, want het is overal mooi en je wil natuurlijk zo veel mogelijk zien! Ook als je gewoon wil bakken kan dit best iedere dag op een ander strand. Waar iedereen écht naartoe moet is oasi di Bidderosa en vergeet je snorkel niet. Een beschermd strand dat iedere dag slechts 130 auto’s toelaat, wat ervoor zorgt dat je je met een kleine groep mensen verspreid over 6 baaien in een regelrecht tropisch oord waant. Zo mooi!

I find that funny

Mijn vriend gebruikt vaak de gevleugelde uitspraak ‘I find that funny’. In mijn ogen een hilarische zin omdat ik dacht dat het de vernederlandste letterlijke vertaling van ‘ik vind dat grappig’ was. Totdat ik in de New Yorkse subway op de roltrap een vrouw tegen haar vriendin hoorde zeggen ‘…I find that funny…’. Wow dacht ik, dit is echt gewoon een kloppende zin! Hoe cool! Nu vind ik het nóg grappiger. Ik kan er echt van genieten als zaken ineens anders blijken te zijn dan je oorspronkelijk dacht, weer wat geleerd!